'Meer zeggenschap voor verpleegkundigen'

Kleine gebaren met grote impact

Over de vraag wat Maureen leuk vindt aan haar werk hoeft ze niet lang na te denken. 'Ik vind het mooi dat kinderen zo authentiek zijn - eerlijk en impulsief. Hoe beroerd ze er soms ook aan toe zijn, met iets kleins kun je ze vaak weer even wat prettiger laten voelen.' Dat geldt volgens haar net zo goed voor het contact met ouders, zeker bij een spoedopname. 'Zoiets heeft veel impact. Je kunt dan echt iets betekenen door ze te zien, het gesprek aan te gaan en bijvoorbeeld een kop thee of koffie met ze te drinken.'

'Onlangs werd er een jongetje met het syndroom van Down opgenomen. Hij bleef een paar nachtjes. Na zijn ontslag lag er een handgeschreven briefje voor ons klaar van de ouders. Daarin stond dat ze een hele positieve ziekenhuiservaring hadden gehad, omdat we tijd voor ze hadden genomen. Ze wilden ons daarvoor bedanken. Dat is heel mooi om zo terug te krijgen.'

Bewust van voorbeeldrol

Aan de andere kant ziet Maureen ook de moeilijke kanten van het vak - het personeelstekort drukt zwaar op de zorg. 'In de weekenden ben je naast verpleegkundige ook schoonmaker, keukenhulp en administratief medewerker. Medisch pedagogisch zorgverleners (MPZ) zijn er dan niet, en als je dan met z’n tweeën staat, wordt dat wel een energievreter,' zegt Maureen. Ze legt de lat hoog: 'Het liefst ga je voor een 10. Dat ieder kind en ouder tevreden is en dat ik genoeg tijd heb kunnen besteden aan iedereen. Maar dat lukt helaas niet altijd. Daar zou ik wel wat meer balans in willen zien.'

'Als verpleegkundige moet je je wel bewust zijn van je voorbeeldrol,' zegt Maureen. 'Mopperen in het bijzijn van nieuwe collega’s kan hen ontmoedigen of zelfs doen besluiten de zorg te verlaten. Terwijl zij juist de toekomst van het vak zijn. Het is belangrijk dat we ons dat realiseren en hen positief benaderen.'

Meer stem voor de verpleegkundige

Maureen vindt het belangrijk dat verpleegkundigen zichtbaarder worden. 'We zijn de grootste beroepsgroep in het ziekenhuis, maar we laten ons het minst horen. Dat kan anders.' Daarom zet ze actief in op persoonlijke ontwikkeling. Zo deed ze mee aan de workshop van Zin in Zorg, georganiseerd in samenwerking met de VvAA. 'Ik vond het waardevol om collega’s uit andere ziekenhuizen te spreken. Je merkt dat je elkaar herkent en kritischer durft te zijn. Leg je bijvoorbeeld een energievreter voor, dan hoor je vaak: ‘ja, dat heb ik ook’. Maar het ging ook over: blijf je daarin hangen, of zijn er andere mogelijkheden? Die vraag vond ik echt een eye-opener.'

De workshop gaf haar niet alleen nieuwe inzichten, maar ook het gevoel gezien te worden – als mens én als verpleegkundige. Deze focus op zelfontwikkeling helpt Maureen niet alleen om haar werk beter te doen, maar maakt haar ook mondiger in het aandragen van oplossingen voor de uitdagingen in de zorg.

Korte lontjes

Maureen ziet ook ruimte voor een verbeterde werkcultuur, vooral in de manier waarop we met elkaar omgaan. 'Door het personeelstekort wordt de werkdruk hoger en de lontjes korter. Soms zou het goed zijn om even na te denken voordat je iets zegt, maar ook om rekening te houden met het feit dat iemand door drukte misschien wat kortaf reageert.'

Ze gelooft dat een beetje meer begrip voor elkaar een wereld van verschil zou maken – in de sfeer én in de samenwerking.

Balans naast werk

'Ik heb een allergie als mensen zeggen dat werken als verpleegkundige een roeping is. Dit is voor mij een beroep. Ik ben een zorgprofessional en ik doe mijn werk met liefde, maar niet vanuit liefdadigheid.' Ondanks haar nuchtere kijk op het vak, neemt ze bewust tijd voor zichzelf. Zo wandelt en sport ze graag en ontspant ze met yoga, haken of achter de naaimachine.

Nu haar kinderen het huis uit zijn, voelt ze meer ruimte om zichzelf te ontwikkelen. 'Ik krijg er energie van om dingen op te pakken en mezelf te blijven uitdagen met scholing. Sterker nog: ik heb nu meer energie dan tien jaar geleden.'

Wil je een indruk krijgen van de Zin In Zorg workshop voor verpleegkundigen? Bekijk dan de video.