‘Gestreste, geprikkelde artsen met plezier in hun werk’

Formulieren: een verplicht nummertje 

In het derde jaar van de bachelor begint Duncan aan zijn eerste coschappen. ‘Je komt dan al vrij snel in serieus werkritme terecht, met voor je gevoel veel verantwoordelijkheden. Zijn ervaringen deelt hij onder andere in een blog op Medisch Contact. Eén van de onderwerpen die hij aansnijdt, is het verkrijgen van feedback. ‘Bij elk coschap moet je beoordelingsformulieren invullen. In de praktijk zie je dat veel artsen dat ervaren als een verplicht nummertje. Een arts ziet meerdere coassistenten en krijgt telkens hetzelfde formulier voorgeschoteld.’

Dit beschrijft Duncan ook in zijn column: Toch vraag ik vervolgens snel aan de zaalarts of ik een beoordelingsformulier mag opsturen voor een ‘ontslaggesprek’. De zaalarts, die al denkt aan de wedstrijd Ajax - FC Utrecht van morgenavond, kwakt gedachteloos ‘ga zo door’ op het formulier. Een ander passend moment was er niet, zij wilde er niet meer tijd aan besteden en zonder dat feedbackformulier haal ik mijn coschap niet. Dat formulier is binnen, maar heb ik er iets van geleerd?

‘Niet gespeeld, maar oprechte interesse’ 

Duncan merkt tijdens zijn coschappen op dat de werkdruk onder jonge artsen hoog is. ‘Sommige artsen reageren niet op e-mails en ogen gestrest en prikkelbaar. In overleggen komen ze vaak te laat binnen, en het lijkt alsof ze er met hun hoofd niet echt bij zijn – ze zitten op hun telefoon en regelen andere zaken. Daarna doen ze snel hun zegje en vertrekken ze met de boodschap dat ze naar de volgende patiënt moeten.’

‘Maar ondanks dat merk ik dat artsen hun werk wel heel erg leuk vinden. En dat stelt mij gerust. Blijkbaar is het harde werken toch de moeite waard.’ Duncan merkt dat het werkplezier vooral voortkomt uit het contact met patiënten. ‘Een half uur later loopt diezelfde arts met een patiënt rond – ineens een stuk vrolijker. Ze maken even vijf minuten tijd voor een kletspraatje met een patiënt en je ziet artsen echt helemaal opleven. Dat is niet gespeeld, maar echt oprechte interesse.’

Met je mond vol tanden

Duncan begrijpt het belang van hiërarchie in de zorg, maar ziet ook wanneer deze niet effectief is, zoals wordt aangekaart in de VvAA-campagne. Een voorbeeld uit zijn coschap chirurgie blijft hem bij: ‘Je staat op OK en vraagt aan je opleider of je een wond mag dichthechten. Maar als het een paar seconden te lang duurt, neemt iemand anders het over. Dan sta je daar toch een beetje met je mond vol tanden en voelt het alsof je keihard gefaald hebt.’

Juist in zo’n omgeving is het belangrijk dat jonge artsen zich gesteund voelen door ervaren collega’s, vindt Duncan. Hij benadrukt hoe waardevol het is als artsen als rolmodellen fungeren voor geneeskundestudenten.’

Een van die rolmodellen is een sportarts, een vakgebied dat Duncan zelf interessant vindt. ‘Twee maanden na mijn coschap heb ik die arts een berichtje gestuurd met de vraag of ik nog eens langs mocht komen voor een kop koffie en wat vragen. Sindsdien doe ik dat om de paar maanden.’