‘De bel ging. Er stond iemand met een tuchtklacht op de stoep.’

De eerste klap: ‘Ben ik dan geen goede dokter?’ 

‘Mijn eerste reactie was schrik. Je vraagt je af: ben ik wel goed genoeg als arts? Je gaat direct twijfelen. Had een andere collega dit ook zo gedaan bij deze patiënt? Heb ik iets over het hoofd gezien?’ Ze zoekt steun bij collega’s. Hun bevestiging, dat zij het ook zo aangepakt zouden hebben, brengt enige rust. ‘Het hielp me relativeren: het lag niet aan mij als persoon, het had iedereen kunnen overkomen.’

Toch is de impact merkbaar. ‘Mijn collega’s schrokken misschien nog wel meer dan ikzelf. Iedereen reageerde zó heftig, dat ik dacht: wat is mij in hemelsnaam overkomen?’

Van onbekend terrein naar grip

Over het tuchtrecht en het proces wist Kim vrijwel niets. ‘Ik kende het bestaan, maar had geen idee hoe het werkte. Je denkt altijd: dat overkomt mij vast niet. Tot het ineens wél gebeurt.’ Ze begint te zoeken naar informatie. Wat is het ergste scenario? Wat zijn de stappen? ‘Ik wist niet eens of je hiervoor naar de gevangenis kon. Die onwetendheid maakt je onzeker. Door me in te lezen, kreeg ik meer grip’.

Ondersteuning VvAA en peer support

Vanuit haar organisatie werd peer support aangeboden. ‘Een collega belde om te vragen hoe het ging. Dat was erg prettig.’ Daarnaast bleek de juridische ondersteuning van VvAA erg helpend. ‘De jurist van VvAA gaf helderheid. Welke stappen er zijn, wat ik moest doen en wat zij voor mij zouden doen. Mijn eerste tekst voor het schriftelijk verweer was te simpel. VvAA hielp mij dit te vertalen naar juridisch correcte taal. Ze vroegen ook door, ook op punten die voor mij vanzelfsprekend waren.’ Ook het oefenen van het gesprek met de klager hielp. ‘Wat kun je verwachten? Welke woorden kies je wel of niet? Die voorbereiding gaf vertrouwen’.

Een ervaring om te delen

‘Ik dacht altijd dat je pas voor het tuchtcollege stond als je echt wist dat je iets fout had gedaan. Maar dat is dus niet zo. Het kan je zomaar overkomen.’ Kim kiest ervoor om haar ervaring dan ook te delen: op de werkvloer én in opleidingen. ‘Ik ben heel open geweest over de klacht. Tegen directe collega’s, tegen artsen in opleiding. Met als doel: mocht je ooit in zo’n situatie belanden, weet dat het kan gebeuren. Ook als je werkt met volle toewijding en goede intenties’.

Wat ze anderen mee wil geven

‘Maak het in je hoofd niet groter dan nodig. Zoek snel professionele hulp, zoals ik dat met VvAA deed. Ga het niet alleen doen. En: wees open. Dat helpt echt’. Tot slot deelt Kim een waardevolle les over omgaan met emoties. ‘Je mag verdrietig of boos zijn, maar uit die emoties thuis of met collega’s. Neem die emoties niet mee naar het gesprek met het tuchtcollege of de klager. Die ander is óók emotioneel. Dan schiet je daar niets mee op’.

Met een sisser afgelopen

De klacht werd uiteindelijk ingetrokken. ‘Uiteindelijk is het goed afgelopen, maar ik weet hoe onzeker je je kunt voelen in zo’n proces. Ik hoop dat mijn verhaal andere zorgprofessionals helpt om minder bang te zijn voor openheid en om tijdig hulp te zoeken als ze met een klacht te maken krijgen.’

Naam is gefingeerd; echte naam is bekend bij de redactie.