Terugblik 100 jaar VvAA: oprichting en verder zonder dokterskoets

1924: oprichting van de vereniging

Begin vorige eeuw behoorden artsen tot de eersten met een auto, om visites te kunnen rijden en snel te kunnen handelen in spoedeisende situaties. Door de nieuwe Motorwet (1925) kondigden verzekeraars forse premieverhogingen aan. Onacceptabel vond men. 3 artsen kwamen toen met het idee het zelf te gaan regelen. De Onderlinge Verzekering van Artsen Automobilisten (OVAA) was een feit!

Verzekeren van auto’s van artsen

In eerste instantie richtte OVAA zich op het verzekeren van auto’s van artsen. De wens om meerdere verzekeringen voordeliger en onder één dak te kunnen bieden leidde tot samenwerking met verzekeringsmaatschappijen en groei van de vereniging. Het eerste bestuur van OVAA bestond uit 5 leden. Door het uitblijven van de feitelijke onderlinge verzekering, werd OVAA gewijzigd in de Vereniging voor Verzekering van Artsen-Automobilisten (VvVvAA). In de decennia die volgden werd de naam nog een aantal keer gewijzigd. Uiteindelijk werd in 1989 gekozen voor VvAA.

Utrecht, 1924: de laatste dokter nam afstand van de koets

Vrouwenarts M.L. Muller was de laatste arts die afstand nam van zijn koets. Hier moest hij erg aan wennen, zo schreef hij in 'Aan de poort van het leven. Herinneringen van een vrouwenarts':

"Naderhand, toen ik een auto had aangeschaft en zelf moest chaufferen, toen ik alleen maar oog mocht hebben voor het drukke verkeer, heb ik dikwijls met heimwee teruggedacht aan dat oude, gezellige dokters-koetsje, dat geen haastig jachten kende, dat een klein rijdend huiskamertje geleek en waarin je zenuwen tot rust kwamen als het er in een kraamkamer wat al te spannend was toegegaan. Je zat dan lekker in een hoekje, je kon met de armen over elkaar de ogen even sluiten."

Toch overstag

Vele andere dokters dachten hier hetzelfde over omdat ze even moesten wennen aan de nieuwe innovatie. Een van de redenen dat artsen toch overstag gingen, was dat de koets erg duur was. Paarden moesten worden gevaccineerd, de koets moest worden onderhouden en de rit duurde langer. Kortom, de auto was een goedkopere en snellere oplossing. Wel hielden veel artsen een koets achter de hand, omdat de wegen vooral in de winter en op het platteland vaak slecht begaanbaar waren voor auto’s.

Het aantal zorgprofessionals bleef stijgen

Aan het einde van 1924 waren er in ons land 4026 geneeskundigen, 942 vroedvrouwen en 536 tandartsen. Dit was een flinke stijging ten opzichte van 1923. De zorgsector trok dus zeer veel nieuwe collega’s aan. Ook de algemene gezondheidstoestand maakte in 1924 een gunstige indruk. Het sterftecijfer bedroeg 9,6 per duizend inwoners en het geboortecijfer 24,9 per duizend inwoners. Deze ontwikkelingen waren gunstig voor de vereniging: het aantal leden groeide flink. Waar het in juni begon met 3, eindigde het dat jaar met 320 leden.