Voor hen die namens ons spreken in de zorg

Ooit schreef ik met een bekende huisarts en columniste een aantal stukken over de zorgelijke arbeidsmarkt voor jonge klare medisch specialisten. Dat het een belangrijk onderwerp is waar aandacht voor moet zijn. En dat tijden veranderen dus dat tegenwoordig niet meer hele gezinnen blind achter papa aanwandelen omdat hij zo’n gave gynaecologenbaan krijgt aangeboden in Lutjebroek. Bijvoorbeeld omdat mama al een hele gave baan heeft. Mijn collega huisarts, ervaringsdeskundige als vrouw van, kreeg van alles over zich heen. Van dat vrouwen niet zo hard moeten werken tot het advies je als huisarts niet met specialisten te bemoeien.  

In coronatijd ging een bekende huisarts die niet bang is om zijn mond open te trekken, in witte jas de straat op om in gesprek te gaan over vaccineren. We zouden afspreken op het Centraal Station in Utrecht. Telefoontje: “Marijn, dat kan daar moeilijk, ik ben daar niet goed te beveiligen.” Ik zat met open mond te luisteren. Ja hij heeft een stevige mening, maar er komt zelden onzin uit. En als we er dan toch een etiket op moeten plakken: zijn mening was met name evidence based. Gevolg? Doodsbedreigingen. 

Recent las ik op een zaterdagavond wat de voorzitter van De Geneeskundestudent allemaal over zich heen had gekregen na een item in Nieuwsuur. Persoonlijke haat, discriminatie en woede. Ze vertolkte een standpunt als voorzitter namens haar achterban, wat in theorie niet eens haar eigen standpunt hoeft te zijn, in een discussie over onderwijs voor geneeskundestudenten. Niet meer, niet minder. Daarover zijn allerlei standpunten mogelijk en na een goede afweging van de verschillende standpunten kan er een besluit genomen worden. Een besluit dat wellicht leidt tot verandering. Hoera. Zo werkt vooruitgang. 

Ik ben in mijn korte carrière als blogger wel eens op een paar lange (en met name academische) tenen gaan staan. Er is echter nog nooit iemand geweest die mij bedreigd heeft vanwege mijn geslacht, als chirurg, om het feit dat ik me medisch inhoudelijk uitlaat, of om mijn achtergrond. Ik kan me daarom niet voorstellen hoe het is om in mijn rol als voorzitter gediscrimineerd te worden, maar ik zou des duivels zijn. Bang waarschijnlijk. En verdrietig. Heel anders en veel minder sterk dan de trotse, stoere voorzitter die ik aan de lijn had en voor de uitzending van Nieuwsuur al wist dat dit komen ging. 

We gaan een tijd in waarin het abnormale normaal begint te lijken. Maar normaal is het niet. Wij zorgverleners hebben geleerd en daarna beloofd of gezworen, de mens die voor je staat, zit of ligt naar eer en geweten te behandelen. Man of vrouw. Geel, rood, zwart of wit. Er is ruimte voor verschil en diversiteit: ieder mens is anders. Er is geen ruimte voor discriminatie.  
 
Of het nu gaat om individuele zorgverleners die hun professionele mening uitdragen, of om vertegenwoordigers van onze beroepsgroep die namens ons spreken, hun stem is essentieel voor de vooruitgang. Deze “stemmen” hebben het lef om met hun kop boven het maaiveld uit te steken. In hun rol als partner van, maatschappelijk betrokken dokter of voorzitter. En hun stem leidt ergens toe. Niet primair voor zichzelf, maar wel voor ons. Als zorgprofessionals. Als samenleving. Wij hebben er belang bij dat zorgprofessionals hun stem veilig kunnen laten horen.  

VvAA is stem en steun van en voor alle zorgprofessionals. Laten we sterk zijn en dat omdraaien. Laten we steun voor stem zijn. Voor hen die zich namens ons uitspreken. Opdat ze dat blijven doen.