<h2>Impact vanuit de hele keten  </h2>
<p>Bij vervuiling in de zorg denken veel mensen aan afval: wegwerpinstrumenten, verpakkingen. Maar uit onderzoek van Ise blijkt de grootste impact ergens anders te zijn: buiten het ziekenhuis. “Vooral de productie van medicijnen en medische producten zorgt voor veel uitstoot,” legt ze uit. Ook de reisbewegingen van patiënten en medewerkers, én de verwerking van ziekenhuisafval dragen flink bij. </p>
<p>“Het draait om de hele keten: van productie en vervoer tot gebruik. Dit heeft een grote impact op het milieu. Recycling helpt, maar het is nóg belangrijker om bewust en zuinig om te gaan met onze schaarse middelen. Ondanks de uitstoot van het ziekenhuis voor het grootste deel van buiten komt, is het gebruik verdeeld door de hele organisatie. Van de operatiekamers tot de kinderafdeling: alleen samen kunnen we het verschil maken.” </p>
<h2>Samen verduurzamen: zo doen ziekenhuizen dat</h2>
<p>Ziekenhuizen delen hun duurzaamheidskennis op uiteenlopende manieren. “Kennis en ervaringen delen we zoveel mogelijk via Green Teams. Dit zijn groepen enthousiaste medewerkers die zich vrijwillig inzetten voor verduurzaming van de zorgsector,” vertelt Ise.  </p>
<p>Ook de Groene Zorg Alliantie speelt een belangrijke rol. Dit is een netwerk van zorgprofessionals, commissies en Green Teams, en zet zich actief in voor een duurzamere zorgsector. De Groene Zorg Alliantie verbindt zorginitiatieven en biedt een platform voor het delen van kennis en best practices. “Daardoor kunnen succesvolle verduurzamingsinitiatieven sneller worden toegepast in andere zorginstellingen.” </p>

Schermafbeelding 2025 04 18 132251

<h2>Drie stappen om duurzamer te werken in de zorg</h2>
<p>Wil je zelf aan de slag met duurzaamheid in je zorginstelling? Ise adviseert daarvoor deze drie stappen:</p>
<h3>1. Werk samen</h3>
<p>Vorm een Green Team met enthousiaste collega’s en organiseer inspiratiesessies om ideeën te verzamelen en uit te wisselen. Twee mensen samen zijn al een team! Sommigen vergaderen maandelijks met een drankje of etentje, anderen doen dat elk kwartaal.</p>
<h3>2. Kijk kritisch naar het dagelijks werk </h3>
<p>Kijk om je heen en stel vragen als: ‘Waarom doen we dit eigenlijk op deze manier?’ en ‘Kan dit duurzamer?’ Vaak zijn er eenvoudige oplossingen die direct een verschil kunnen maken. Leer hierbij van anderen, zoals De Groene Zorg Alliantie. Een voorbeeld is het gebruik van infuuslijnen op de intensive care. Die werden eerst elke 4 dagen vervangen. Na onderzoek en kritisch kijken door medewerkers bleek dat 1 keer per 7 dagen ook veilig is. Dat bespaart plastic, tijd en geld!</p>
<h3>3. Begin klein en concreet </h3>
<p>Kleine aanpassingen kunnen al een groot effect hebben. Zet apparatuur uit als je het niet gebruikt. Dat lijkt klein, maar telt op. </p>
<h2>Begin in de medisch opleiding  </h2>
<p>Naast directe acties binnen ziekenhuizen, moet milieubewustzijn al tijdens de opleiding beginnen, vindt Ise. “Planetary health hoort thuis in het curriculum: van de basisopleiding tot nascholing van alle zorgmedewerkers.</p>
<p>Door duurzaamheid vanaf de opleiding mee te geven, bereiden we toekomstige zorgprofessionals beter voor op de uitdagingen van morgen”. Ze benoemt drie essentiële aspecten: inzicht in de wisselwerking tussen mens en natuur, de praktische vertaalslag naar de vraag ‘hoe beperk je als zorgprofessional je ecologische impact?’, en het bewustzijn van je maatschappelijke rol als zorgverlener. </p>

<h2>Alleen samen maken we het verschil&nbsp;</h2>
<p>Duurzaamheid in de zorg is een gedeelde verantwoordelijkheid. Hoewel sommige bronnen meer vervuiling veroorzaken dan andere, is alleen dáár op focussen niet genoeg, vertelt Ise. “Bewustwording is de eerste stap,” zegt Ise. “Elke zorgprofessional kan iets bijdragen. Of het nu gaat om bewuster materiaalgebruik, efficiëntere zorg of het delen van kennis. Alleen samen maken we echt het verschil. Iedereen kan zijn steentje bijdragen.”&nbsp;</p>

Bekijk meer over de podcast

<p>Ise Lau was ook te gast in onze podcastserie 'De zorg leeft'. Een podcast waarin 15 zorgverleners inspirerende verhalen uit hun dagelijks werk en visies op de toekomst van de zorg delen.</p>

VVAA Podcast (10)

Bezieling

Podcast

Ise Lau is te gast in de VvAA-podcastserie De zorg leeft. Tijdens haar master geneeskunde onderzocht ze hoe vervuilend ziekenhuizen eigenlijk zijn. 

Onzichtbare vervuilers in de zorg 

Ise Lau onderzocht tijdens haar master geneeskunde hoe vervuilend ziekenhuizen eigenlijk zijn.

<p><strong><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; font-family: 'Aptos',sans-serif; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: Aptos; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-ansi-language: NL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Ise Lau is ANIOS op de intensive care en te gast in de VvAA-podcastserie De zorg leeft.</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; font-family: 'Aptos',sans-serif; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: Aptos; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-ansi-language: NL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;"> Tijdens haar master geneeskunde onderzocht ze wat de klimaatafdruk van een ziekenhuis was. Ze nam 46 ziekenhuisafdelingen in het Erasmus MC onder de loep. “De grootste vervuilers zitten vaak waar je ze niet direct ziet.”&nbsp;</span></strong></p>

Onzichtbare vervuilers in de zorg

<h2>Kleine gebaren met grote impact</h2>
<p>Over de vraag wat Maureen leuk vindt aan haar werk hoeft ze niet lang na te denken. 'Ik vind het mooi dat kinderen zo authentiek zijn - eerlijk en impulsief. Hoe beroerd ze er soms ook aan toe zijn, met iets kleins kun je ze vaak weer even wat prettiger laten voelen.' Dat geldt volgens haar net zo goed voor het contact met ouders, zeker bij een spoedopname. 'Zoiets heeft veel impact. Je kunt dan echt iets betekenen door ze te zien, het gesprek aan te gaan en bijvoorbeeld een kop thee of koffie met ze te drinken.'</p>
<p>'Onlangs werd er een jongetje met het syndroom van Down opgenomen. Hij bleef een paar nachtjes. Na zijn ontslag lag er een handgeschreven briefje voor ons klaar van de ouders. Daarin stond dat ze een hele positieve ziekenhuiservaring hadden gehad, omdat we tijd voor ze hadden genomen. Ze wilden ons daarvoor bedanken. Dat is heel mooi om zo terug te krijgen.'</p>
<h2>Bewust van voorbeeldrol</h2>
<p>Aan de andere kant ziet Maureen ook de moeilijke kanten van het vak - het personeelstekort drukt zwaar op de zorg. 'In de weekenden ben je naast verpleegkundige ook schoonmaker, keukenhulp en administratief medewerker. Medisch pedagogisch zorgverleners (MPZ) zijn er dan niet, en als je dan met z’n tweeën staat, wordt dat wel een energievreter,' zegt Maureen. Ze legt de lat hoog: 'Het liefst ga je voor een 10. Dat ieder kind en ouder tevreden is en dat ik genoeg tijd heb kunnen besteden aan iedereen. Maar dat lukt helaas niet altijd. Daar zou ik wel wat meer balans in willen zien.'</p>
<p>'Als verpleegkundige moet je je wel bewust zijn van je voorbeeldrol,' zegt Maureen. 'Mopperen in het bijzijn van nieuwe collega’s kan hen ontmoedigen of zelfs doen besluiten de zorg te verlaten. Terwijl zij juist de toekomst van het vak zijn. Het is belangrijk dat we ons dat realiseren en hen positief benaderen.'</p>

Maureen Leeuwangh

<h2>Meer stem voor de verpleegkundige</h2>
<p>Maureen vindt het belangrijk dat verpleegkundigen zichtbaarder worden. 'We zijn de grootste beroepsgroep in het ziekenhuis, maar we laten ons het minst horen. Dat kan anders.' Daarom zet ze actief in op persoonlijke ontwikkeling. Zo deed ze mee aan de workshop van Zin in Zorg, georganiseerd in samenwerking met de VvAA. 'Ik vond het waardevol om collega’s uit andere ziekenhuizen te spreken. Je merkt dat je elkaar herkent en kritischer durft te zijn. Leg je bijvoorbeeld een energievreter voor, dan hoor je vaak: ‘ja, dat heb ik ook’. Maar het ging ook over: blijf je daarin hangen, of zijn er andere mogelijkheden? Die vraag vond ik echt een eye-opener.'</p>
<p>De workshop gaf haar niet alleen nieuwe inzichten, maar ook het gevoel gezien te worden – als mens én als verpleegkundige. Deze focus op zelfontwikkeling helpt Maureen niet alleen om haar werk beter te doen, maar maakt haar ook mondiger in het aandragen van oplossingen voor de uitdagingen in de zorg.</p>
<h2>Korte lontjes</h2>
<p>Maureen ziet ook ruimte voor een verbeterde werkcultuur, vooral in de manier waarop we met elkaar omgaan. 'Door het personeelstekort&nbsp;wordt de werkdruk hoger&nbsp;en de lontjes korter. Soms zou het goed zijn om even na te denken voordat je iets zegt, maar ook om rekening te houden met het feit dat iemand door drukte misschien wat kortaf reageert.'</p>
<p>Ze gelooft dat een beetje meer begrip voor elkaar een wereld van verschil zou maken – in de sfeer én in de samenwerking.</p>
<h2>Balans naast werk</h2>
<p>'Ik heb een allergie als mensen zeggen dat werken als verpleegkundige een roeping is. Dit is voor mij een beroep. Ik ben een zorgprofessional en ik doe mijn werk met liefde, maar niet vanuit liefdadigheid.' Ondanks haar nuchtere kijk op het vak, neemt ze bewust tijd voor zichzelf. Zo wandelt en sport ze graag en ontspant ze met yoga, haken of achter de naaimachine.</p>
<p>Nu haar kinderen het huis uit zijn, voelt ze meer ruimte om zichzelf te ontwikkelen. 'Ik krijg er energie van om dingen op te pakken en mezelf te blijven uitdagen met scholing. Sterker nog: ik heb nu meer energie dan tien jaar geleden.'<br><br><br></p>
<p>Wil je een indruk krijgen van de Zin In Zorg workshop voor verpleegkundigen? Bekijk dan de video.&nbsp;</p>

Zin In Zorg workshop: 'Meer invloed op je eigen energiebalans'

<p>In<em> Lid aan het woord</em> vertellen uiteenlopende zorgprofessionals over hun werkveld. Dit format biedt een kijkje in de dagelijkse praktijk en de unieke uitdagingen en successen die zorgprofessionals meemaken. Iedere editie brengt inspirerende verhalen die inzicht geven in verschillende disciplines binnen de zorg.&nbsp;</p>

Lid aan het woord

Persoonlijke ontwikkeling

Kinderverpleegkundige en VvAA-lid Maureen Leeuwangh pleit voor meer zeggenschap voor verpleegkundigen. 

'Meer zeggenschap voor verpleegkundigen'

<p><strong><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; font-family: 'Aptos',sans-serif; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: Aptos; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-ansi-language: NL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">VvAA-lid Maureen Leeuwangh is kinderverpleegkundige bij Gelre ziekenhuizen in Apeldoorn en bestuurslid van het Verpleegkundig Stafbestuur (VSB). In een tijd van toenemende werkdruk en personeelstekorten pleit Maureen voor meer zeggenschap en zichtbaarheid van verpleegkundigen – én voor een cultuur waarin collega’s elkaar blijven steunen. 'Wij zijn de grootste beroepsgroep in het ziekenhuis, maar we laten ons het minst horen. Dat kan anders.' </span>&nbsp;</strong></p>
<p>&nbsp;</p>

<div class="OutlineElement Ltr SCXW238240994 BCX8">
<p>Hoofdredacteur Martijn Reinink maakt furore. In een editorial vergelijkt hij het salaris van een McDonalds-medewerker met dat van een zorgprofessional en tot zijn grote schrik zijn er zorgprofessionals die minder verdienen dan McDonald’s-medewerkers. “Het zou toch een principekwestie moeten zijn dat geen enkele zorgmedewerker onder fastfoodniveau verdient.” Deze editorial gaat viral en maakt de nodige discussie los.<br><br>Hij heeft het juiste onderwerp te pakken: naar aanleiding van zijn recente artikel in Arts en Auto worden kamervragen gesteld over een fatsoenlijk inkomen voor paramedici. Hier worden we als vereniging VvAA natuurlijk heel blij van: een redactie en hoofdredacteur, die de belangen van onze leden door middel van het geschreven woord optimaal behartigen.<br><br>Onlangs was er nog meer heugelijk nieuws. De Geneeskundestudent meldt dat coassistenten nu een vergoeding van 300 euro per maand krijgen voor hun coschappen. “Een mooie erkenning voor de bijdrage van coassistenten aan en in de zorg.” Dit proces is een aantal jaren geleden in gang gezet en na jaren van gelobby staat het onderwerp nu wel goed op de kaart. Wat ooit begonnen is als een vraag, is nu erkenning voor onze jongste ledengroep.<br><br>Maar dan de fellows. “Nee, hier wil ik niet over praten.” Dat is een duidelijk statement van een fellow die een contract gaat tekenen waarin 80% betaald gaat worden voor een 100% aanstelling. Onder het motto dat het leergeld is. En ja, het is geschreven in tegenwoordige tijd. En nee, deze fellow heeft hier niks van te vinden. Want dat is niet goed voor de toekomstplannen.<br><br>Het schijnt dat het van de rechter mag. 80% betalen voor een 100% baan. Bovendien: niet iedere speler die uit de jeugdopleiding doorstroomt naar de Ajax-selectie heeft hetzelfde contract en voor jou 10 anderen. En dan is het natuurlijk zo dat het jou als werkgever gewoon geld scheelt als je iemand minder betaalt. Geen speld tussen te krijgen. &nbsp;<br><br>Een gemiddelde fellow verdient nog altijd 2x modaal. De kans dat de hoofdredacteur hierover schrijft en er vervolgens Kamervragen gesteld gaan worden, is daarmee buitengewoon klein. Er zijn nog enkele wachtenden zoals leraren, politieagenten en toeslagouders vóór jou als fellow, vóór je maatschappelijk of politiek interessant gaat worden.<br><br>Wat kunnen wij hier als vereniging VvAA betekenen? De dialoog stimuleren want de meeste mensen deugen. Samen zijn wij onderdeel van de zorg. Samen zijn wij ook verantwoordelijk voor de zorgprofessionals van de toekomst. Wat is er mis mee om iemand, die dezelfde opleiding heeft genoten als jouw vakgroep, maatschap of MSB vereist, gewoon conform de cao en zijn of haar ervaringsjaren te betalen? Dus stel jezelf de vraag: wat betalen wij onze fellow vandaag?&nbsp;<br>&nbsp;</p>
</div>

MARIJN HOUWERT 09S

Over de auteur

MARIJN HOUWERT 12

Nieuws en artikelen

Zorgprofessionals verdienen soms minder dan een McDonald’s-medewerker. Tijd om daar iets aan te doen.

De vraag van vandaag

<p><strong>Zorgprofessionals verdienen soms minder dan een McDonald’s-medewerker - dat moet anders, vindt Marijn Houwert, voorzitter bestuur Vereniging VvAA.&nbsp;</strong></p>

De vraag van vandaag 

<h2>De werkcultuur in 3 woorden</h2>
<p>Als Van Doorn de werkcultuur in de zorg in 3 woorden moet omschrijven, kiest hij voor: eensgezind, effectief en hiërarchisch. "Iedereen wil het beste voor de patiënt en zet graag een stap extra. De effectiviteit is groot: lijntjes zijn kort, overdrachten verlopen snel. Alles is gericht op soepele, efficiënte dienstwissels. En dat gaat allemaal echt geweldig.” Maar die hiërarchie? Die kan ook een keerzijde hebben. “Het helpt bij snelle medische beslissingen, maar kan zorgprofessionals belemmeren. Bijvoorbeeld als ze zich niet vrij voelen om ideeën te delen of vragen te stellen." </p>
<h2>‘Hou je mond, ik ben hier de baas!’</h2>
<p>Van Doorn deelt een casus die de kracht en de valkuilen van de zorgcultuur laat zien. "Een patiënt met een gescheurd buikaneurysma moest razendsnel geholpen worden. In zo’n situatie telt elke seconde. Dankzij sterke samenwerking tussen specialismen lag de patient binnen 20 minuten op de operatietafel en overleefde hij het gelukkig."</p>
<p>Om het proces nog sneller te laten verlopen, besloot Berend een formulier persoonlijk af te geven. Daarvoor liep hij, met toestemming, in een niet toegestaan kledingstuk door het OK-complex. Een anesthesist was daar niet van gediend. “Ik probeerde het uit te leggen, maar kreeg een forse uitbrander: ‘Hou je mond, ik ben hier de baas.’</p>
<p>Voor Van Doorn een treffend voorbeeld van hoe regels en ego’s soms vooruitgang in de weg staan. “Soms vereist een situatie begrip en flexibiliteit, maar dat wordt niet altijd erkend. Bovendien veranderen de behoeftes van een nieuwe generatie zorgprofessionals. Daar moeten we iets mee doen."</p>
<h2>Lessen uit ‘haantjesgedrag’: herken het en leer ervan</h2>
<p>Iedereen vertoont wel eens ‘haantjesgedrag’, erkent Van Doorn. Hijzelf ook. "Tijdens een drukke nachtdienst kreeg ik een verzoek of ik een patiënt kon overplaatsen naar een ander ziekenhuis. Bij ons was geen bed, dus bleef de patiënt op de spoedeisende hulp liggen. Er was geen acuut gevaar voor de patiënt, dus dat kon, vond ik. Toen de verpleegkundige van de spoedeisende hulp toch aandrong op overplaatsing, schoot ik in de weerstand. ‘Ik ben druk, ik heb hier geen tijd voor.' Zo raakten we in conflict.”</p>
<p>Achteraf baalde hij. “Het was een kleine moeite geweest om het direct goed te regelen. Ik realiseerde me dat ik dit op een andere manier had moeten doen. Een telefoontje voor overplaatsing naar een ander ziekenhuis had me minder tijd gekost dan de totale duur van het meningsverschil. Sindsdien probeer ik eerst te begrijpen waarom iets belangrijk is voor een collega, voordat ik een beslissing neem.”</p>

VVAA Podcast (11)

<h2>Hoe verbeteren we de samenwerking?</h2>
<p>Van Doorn pleit voor meer openheid en inspraak. "Waarom geen ideeënbus waar collega’s hun suggesties kunnen delen? Als een idee dan genoeg stemmen krijgt, moet de directie het serieus onderzoeken. Of meer vertegenwoordiging van jonge artsen en coassistenten in het stafbestuur, waar ze vrijuit kunnen spreken?" Ook ziet hij potentie in gezamenlijke, gefaciliteerde lunchmomenten. “Met geblokte tijd. Een simpele manier om de teamspirit te versterken, en het ook eens over iets anders dan werk te hebben. Niet alleen binnen teams, maar ook tussen verpleegkundigen en artsen, of chirurgen en assistenten."</p>
<h2>De grens van informeel contact</h2>
<p>Toch is er een grens aan informeel contact. "In acute situaties is strakke, duidelijke communicatie essentieel. Zonder dat referentiekader kan informeel contact juist problemen opleveren." Een misverstand met een chirurg leerde hem hoe belangrijk de juiste toon is. “Ik belde ’s nachts met een chirurg. Het spoedeisende gevaar was geweken, maar dat had de chirurg niet goed begrepen. Door mijn informele toon dacht zij dat ik de situatie niet serieus nam. Dat zorgde voor een ongemakkelijk moment. Daar leer je ook weer van."</p>

<h2>Een supervisor waarmee je over voetbal kunt praten&nbsp;</h2>
<p>Volgens Van Doorn kunnen leidinggevenden met kleine, maar impactvolle veranderingen een open, veilige en gelijkwaardige werkcultuur creëren. "Wees benaderbaar en toon oprechte interesse. Jonge collega’s voelen zich vaak veiliger en meer gewaardeerd als ze zich gezien voelen. Een gesprek over voetbal, of een andere dagelijkse beslommering kan de drempel verlagen om vragen te stellen."</p>
<h2>Advies voor jonge zorgprofessionals</h2>
<p>Zijn advies aan jonge zorgprofessionals? "Geef zelf het goede voorbeeld: wees vriendelijk en toegankelijk, zowel naar collega’s als naar je superieuren. Vraag naar hun visie, wat zij verwachten en waarom.” Hij erkent dat dit in de praktijk lastig is. “Maar eerlijk? Dit zou actief gefaciliteerd moeten worden, het is de verantwoordelijkheid van de hele organisatie."</p>
<h2>Tijd voor verandering &nbsp;</h2>
<p>De boodschap van Van Doorn is helder: hiërarchie in de zorg is soms noodzakelijk, maar er is ruimte voor verbetering. Door open communicatie en een veilige werkcultuur te stimuleren, creëren we samen een prettiger en effectiever werkklimaat.</p>

<p>Berend van Doorn was ook te gast in onze podcastserie 'De zorg leeft'. Een podcast waarin 15 zorgverleners inspirerende verhalen uit hun dagelijks werk en visies op de toekomst van de zorg delen.</p>

Young professional

Samenwerken

Berend van Doorn pleit voor een werkcultuur waarin openheid en gelijkwaardigheid de norm zijn.

Van hiërarchie naar harmonie: samenwerken in de zorg

"Een supervisor met wie je over voetbal kunt praten, maakt vragen stellen makkelijker". 

<p><strong><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; font-family: 'Aptos',sans-serif; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-theme-font: minor-fareast; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-ansi-language: NL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">"Een supervisor met wie je over voetbal kunt praten, maakt vragen stellen makkelijker," zegt Berend van Doorn, AIOS chirurgie. Minder afstand tussen collega’s vergroot het werkplezier en houdt mensen gemotiveerd. Toch staat hiërarchie soms in de weg. In VvAA-podcastserie ‘De zorg leeft’ pleit Van Doorn voor een werkcultuur waarin gelijkwaardigheid en openheid centraal staan.</span></strong></p>

VVAA 100 JAAR 21 6 2024 5338 538X359

Berend Van Doorn

<p>Berend nam ons mee in zijn ervaringen. Over hoe a-functionele hiërarchie soms voor obstakels zorgt bij het doorvoeren van veranderingen. Maar zijn betoog is vooral optimistisch en vastberaden. Volop inspirerende voorbeelden van mentorschap en samenwerking. Hij roept op tot actie en reflectie. Want, zo zegt hij, de gezondheidszorg kan alleen evolueren door open communicatie, respectvolle samenwerking en streven naar uitmuntendheid.</p>

2024 06 21 Vvaa 100 Jaar Vvaa Werkspoor Dagprog. 514 538X359

Tommie Niessen

<p>Tommie deelde zijn reis door de zorgsector, die resulteerde in een specialisatie als zelfstandig verpleegkundige en het schrijven van blogs over zijn ervaringen in de zorg. Zijn doel: een realistisch beeld geven van werken in de zorg, het liefst weg van de overheersende negativiteit. Om zo anderen te inspireren ook te kiezen voor een carrière in de zorg.</p>

2024 06 21 Vvaa 100 Jaar Vvaa Werkspoor Dagprog. 782 756X376

Roderick Schmitz

Heleen Snijders

<p>Er was veel herkenning bij de aanwezigen. Over hoe een hechte organisatie een wereld van verschil kan maken ten opzichte van een gefragmenteerde organisatie. Over de impact van fusies op de werkcultuur en hoe diversiteit binnen het team samenwerking kan bevorderen. Ook het belang van zorgverleners die zich goed voelen in hun werk en plezier hebben in wat ze doen kwam vaak voorbij: het draagt bij aan betere zorg en gaat uitval tegen.</p>

VVAA 100 JAAR 21 6 2024 5326 756X504

In een speciaal ingericht Zin in Zorg Café spraken zorgprofessionals Berend van Doorn, Tommie Niessen, Heleen Snijders en Roderick Schmitz.

Veel interactie in zinderend Zin in Zorg Café

Zorgprofessionals en Zin in Zorg-ambassadeurs spraken met bezoekers van ons congres over cultuur in de zorg.

<p><strong><span class="NormalTextRun SCXW199434173 BCX8">In een speciaal ingericht Zin in Zorg Café spraken zorgprofessionals en Zin in Zorg-ambassadeurs Berend van Doorn, Tommie Niessen, Heleen Snijders en Roderick Schmitz vorige maand met bezoekers van ons jubileumcongres over de cultuur in de zorg.&nbsp;</span>&nbsp;</strong></p>

Veel interactie in zinderend Zin in Zorg Café 

Privacyverklaring

Algemene voorwaarden

Disclaimer

Cookiegebruik

Autoverzekering

Inboedelverzekering

Opstalverzekering

Doorlopende reisverzekering

Aansprakelijkheidsverzekering particulier

Zorgverzekering

Praktijkadvies

Hypotheekadvies

Financiële administratie

VvAA Legal

Salarisadministratie

Werkgeverszaken

Veelgestelde vragen

Schade melden

Gegevens wijzigen

Digitaal corresponderen

Verzekering opzeggen

Klacht indienen

Lidmaatschap

Vereniging en Groep

Werken bij

Regiokantoren

Kwaliteit en uw feedback

Pers

<p>Onze website gebruikt functionele en analytische cookies om u de beste gebruikerservaring te geven.</p>
<p>Naast deze cookies vragen we uw toestemming om ook cookies te plaatsen die helpen om u relevante berichten en advertenties te laten zien. Dit doen we samen met geselecteerde derde partijen. We plaatsen deze cookies alleen als u akkoord gaat.</p>
<p>Onderaan de website bij 'Cookiegebruik' kunt u meer lezen over de verschillende soorten cookies op vvaa.nl.</p>

VvAA App

Ledenservice

Over VvAA

Lid worden

MijnVvAA

<p class="MsoNormal">Door een storing is het vergoedingenoverzicht tijdelijk niet beschikbaar. We werken aan een oplossing.</p>

Veel interactie in zinderend Zin in Zorg Café

Meer lezen?