Grip op de dokter: superheld

Soms maak ik me er wel eens zorgen over, en soms demotiveert het zelfs. Ook door al die negativiteit in de media. Artsen doen het nooit goed. We frauderen, we zijn te duur, we nemen te veel tijd, of te weinig tijd, we zijn commercieel, we moeten maar eens op kwaliteit gaan inzetten in plaats van kwantiteit. Dat laatste vertelde een bestuurssecretaris van een ziekenhuis mij ooit. M'n mond viel open.

Oordelen

Zeker nooit in een spreekkamer gezeten, maar er wel over oordelen. Want wat is dan kwaliteit, en wie bepaalt dat? Het komt op mij wel eens beangstigend over zoals er met ons wordt omgegaan. De drempelloosheid voor patiënten om een klacht in te dienen. Overal moet ons BIG-nummer staan. We moeten beter vindbaar zijn, want de kans is heel groot dat de patiënt te maken krijgt met een arts die ooit voor de tuchtrechter heeft gestaan (??).

Zo, dit is wel genoeg. Ik merk namelijk dat ik uitermate trots ben op mijn collega’s en de medische wetenschap. Dit zijn mijn trotsmomentjes.

Trotsmomentjes

Stel; je bent 48 jaar, staat vol in het leven en blijkt een heel laag liggende rectumcarcinoom te hebben. Oei, wat wordt de beste behandeling? Chemo en dan bestraling, of toch andersom? Wordt het een stoma of toch niet? Niets van al het bovenstaande: het werd een TAMIS-procedure (trans-anal-micro-invasive-surgery). Radicaal verwijderd. Ja, ze heeft af en toe nog een ongewild ontsnapt windje, maar ja. Wat een superheld is de chirurg die dat kan. Met een paar sneetjes in de buik is de klus geklaard. That’s it.

Die paar sneetjes in de buik waren ook genoeg bij een andere patiënt (47 jaar) met een uterus vol myomen. De 1,5 kilo wegende uterus werd verwijderd door ‘Da Vinci’. Zo knap. Welke superheld heeft deze robot ontwikkeld?

Nog zo één: patiënt, 35 jaar, 3 jonge kinderen, uitgezaaid melanoom. Kansloos. Daar was acht jaar geleden de immunotherapie. Tumoren tot op de dag van vandaag niet meer zichtbaar. Welke superheld heeft immunotherapie bedacht? Ook een superheld is die arts, die ‘s avonds laat nog tijd maakt om bij zijn patiënt langs te gaan, om de operatie na te bespreken, of de huisarts die even zijn patiënt belt, om te vragen hoe het gaat. Heel kleine dingen, maar een patiënt waardeert dit zo enorm.

Arrogantie of nederig

Als superheld zou je er wat arrogant van kunnen worden, maar niets is minder waar. Als arts kun je je geen arrogantie veroorloven. Daar trapt geen patiënt in. Bovendien weten wij als geen ander dat we nog lang niet alles kunnen. Zo voel ik mij bij tijd en wijle zo machteloos. Nu net weer, mijn patiënt, een paar jaar met pensioen, altijd gezond geweest, zo genietend van het leven, heeft het verkeerde lootje getrokken. Plotsklaps, uitgezaaide pancreastumor. Einde oefening. Rest mij zorgen en steunen. Het maakt je nederig, en je voelt je zeker geen superheld.

Schouderklopje

In ieder geval mogen we onszelf toch wel vaker een klopje op de eigen schouder geven. Dat is soms nodig, zegt ook GRIP. We kunnen fantastische kunstjes leveren. Of dat nu een chirurgisch kunstje, een klets kunstje of een wetenschappelijk kunstje is. Laten we daar trots op zijn, al die grote en kleine momenten koesteren. Als je er doorheen zit, denk daar dan even aan. Er is vast wel eens een patiënt die je bedankt heeft voor iets dat je voor hem of haar hebt gedaan. Je gaat er weer rechtop van staan en beseft dat we echt goed kunnen doen. Zoals een echte superheld.