Een nieuwe lente

Geplaatst: 28-12-2018

“Een nieuwe lente, een nieuw begin”. Voor coassistenten is er veel vaker een nieuw begin. Om de paar maanden is het weer zover: een nieuwe werkplek, nieuwe mensen en nieuwe ongeschreven regels. Op de ene afdeling is het als coassistent not done om van een traktatie te smullen (er is immers geen rekening met je gehouden). Op de andere afdeling word je juist overladen met gebak en chocolaatjes, waardoor je niet meer op de weegschaal durft te gaan staan. Soms heb je je eigen werkplek of is er een kamer voor coassistenten, maar het komt ook voor dat je ver moet  zoeken naar een computer om je OK’s of poli voor de volgende dag voor te bereiden. Elk ziekenhuis is anders en elke afdeling is anders.

Tijdens de treinreis op weg naar je nieuwe bestemming denk je na over hoe het je zal vergaan de komende weken. Een goede eerste indruk is belangrijk. Een leuk team kan je coschap maken of breken. Vind je je coschap leuk omdat het een fijne werkomgeving heeft of omdat het specialisme daadwerkelijk bij je past? Je voelt de gezonde spanning opborrelen. Ga je straks weer verdwalen in een nieuw ziekenhuis dat net een doolhof lijkt? Zullen er al meteen nieuwe patiënten voor je staan ingepland?

De eerste dag in een nieuw ziekenhuis ziet er vaak hetzelfde uit: je krijgt een rondleiding en een hele berg met inlogcodes, een bedrijfspas en gaat kleding halen bij de kledingautomaat. Een terugkerend ritueel zijn de ICT-problemen. Hoewel wij elkaar telkens afwisselen, lijkt het toch elke keer alsof het wiel opnieuw uitgevonden moet worden. Kun je een keer meteen in het computersysteem inloggen, blijkt dat je weer niet de juiste autorisaties hebt voor het EPD. Werkt je printpas een keer wel, dan werkt de kledingautomaat weer niet. Wat is het dan vervolgens fijn dat je, na een paar telefoontjes naar de ICT-helpdesk, eindelijk aan de slag kunt. En dan begint het rondje handen schudden. Je probeert alle namen en functies te onthouden en vooral in de operatiekamer blijkt dat best lastig. De eerste week blijf je handjes schudden, maar daarna begint de twijfel. Elke keer als je een vergadering of de koffiekamer binnenkomt, twijfel je  of je je wel aan iedereen hebt voorgesteld. Het is mij inmiddels al een paar keer overkomen dat ik me per ongeluk twee keer aan dezelfde persoon voorstelde.

Zo word je als coassistent een expert in het doorlopen van een eerste werkdag. Als wij straks zijn afgestudeerd, draaien wij onze hand niet meer om voor een eerste werkdag. We worden expert in het onthouden van namen. Elke paar weken of maanden leer je een nieuwe afdeling in een nieuw ziekenhuis weer op je duimpje kennen. En dan begint het circus weer van voren af aan. Op naar een nieuwe afdeling in een nieuw ziekenhuis. Want het is altijd (een nieuwe) lente in de ogen van de coassistente…